کد مطلب:187878 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:211
تواضع و فروتنی
مرحوم كلینی رضوان الله تعالی علیه به نقل از اسحاق بن عمار روایتی را آورده است؛ مبنی بر این كه روزی امام جعفر صادق علیه السلام حكایت فرمود:
من هر شب رختخواب پدرم حضرت امام محمد باقر علیه السلام را آماده و پهن می كردم و منتظر می ماندم تا آن حضرت تشریف بیاورد و استراحت نماید؛ و پس از آن در رختخواب خود می رفتم و استراحت می كردم.
در یكی از شب ها، پدرم تأخیر نمود و به موقع همیشه به منزل نیامد، من در فكر فرو رفتم و ناراحت شدم كه چه شده است، و چرا آن حضرت در وقت همیشگی نیامد؟
پس به سوی مسجد حركت كردم تا پدرم امام باقر علیه السلام را پیدا كنم؛ و از جریان آگاه كردم.
همین كه وارد مسجد شدم، پدرم را تك و تنها در گوشه ای از مسجد مشاهده كردم.
و در حالتی كه تمامی مأمومین و مردم به منازل خود رفته بودند، پدرم تنها در مسجد با خدای خویش خلوت كرده و سر تواضع و فروتنی بر سجده نهاده بود و به درگاه باری تعالی این دعا را در حال گریه و زاری می خواند:
«سبحانك اللهم أنت ربی حقاً حقا، سجدت لك یا رب تعبداً و رقا، اللهم إن عملی ضعیفٌ، فضاعفه لی، اللهم قنی عذابك یوم یبعث عبادك، وتب علی إنك أنت التواب الرحیم»
ای خدائی كه پاك و منزه هستی! توئی پروردگار حق و حقیقت.
ای خداوندا! از روی عبودیت و بندگی و فروتنی، در مقابل تو سجده كرده ام.
ای خداوندا! اعمال نیك من، ناچیز و ناقابل است، پس خودت بر اعمال من فزونی بده.
خداوندا! مرا در قیامت از عذاب دردناك خویش مصون دار، و مرا مورد عفو و بخشش خود قرار بده، زیرا تنها توبه پذیر بخشنده و مهربان، تو هستی. [1] .
من هر شب رختخواب پدرم حضرت امام محمد باقر علیه السلام را آماده و پهن می كردم و منتظر می ماندم تا آن حضرت تشریف بیاورد و استراحت نماید؛ و پس از آن در رختخواب خود می رفتم و استراحت می كردم.
در یكی از شب ها، پدرم تأخیر نمود و به موقع همیشه به منزل نیامد، من در فكر فرو رفتم و ناراحت شدم كه چه شده است، و چرا آن حضرت در وقت همیشگی نیامد؟
پس به سوی مسجد حركت كردم تا پدرم امام باقر علیه السلام را پیدا كنم؛ و از جریان آگاه كردم.
همین كه وارد مسجد شدم، پدرم را تك و تنها در گوشه ای از مسجد مشاهده كردم.
و در حالتی كه تمامی مأمومین و مردم به منازل خود رفته بودند، پدرم تنها در مسجد با خدای خویش خلوت كرده و سر تواضع و فروتنی بر سجده نهاده بود و به درگاه باری تعالی این دعا را در حال گریه و زاری می خواند:
«سبحانك اللهم أنت ربی حقاً حقا، سجدت لك یا رب تعبداً و رقا، اللهم إن عملی ضعیفٌ، فضاعفه لی، اللهم قنی عذابك یوم یبعث عبادك، وتب علی إنك أنت التواب الرحیم»
ای خدائی كه پاك و منزه هستی! توئی پروردگار حق و حقیقت.
ای خداوندا! از روی عبودیت و بندگی و فروتنی، در مقابل تو سجده كرده ام.
ای خداوندا! اعمال نیك من، ناچیز و ناقابل است، پس خودت بر اعمال من فزونی بده.
خداوندا! مرا در قیامت از عذاب دردناك خویش مصون دار، و مرا مورد عفو و بخشش خود قرار بده، زیرا تنها توبه پذیر بخشنده و مهربان، تو هستی. [1] .
[1] كافي: ج 3، ص 323، بحارالا نوار: ج 46، ص 301، ح 45.